ภัยพิบัติทางธรรมชาติเป็นเวลาหลายพันปีในสถานที่ซึ่งเกิดแผ่นดินไหวรุนแรงที่สุดแห่งหนึ่งของโลกได้ฝังความกลัว ความเคารพ และความรักต่อธรรมชาติไว้ในจิตใจของชาวญี่ปุ่น
สิ่งนี้ ประกอบกับสภาพอากาศที่หลากหลายของญี่ปุ่น ปริมาณน้ำฝนที่มากมาย และความโดดเดี่ยวทางประวัติศาสตร์ ได้สร้างเวทีสำหรับวรรณกรรม ศิลปะ วัฒนธรรม ศาสนา อาหาร และการทำฟาร์ม/การหาอาหารซึ่งมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวทั่วโลก วรรณกรรมญี่ปุ่นเต็มไปด้วยการอ้างอิงถึงธรรมชาติ และย้อนไปถึงตำนานเก็นจิกว่าพันปี
ซึ่งเขียนขึ้นในสมัยเฮอันโดยมุราซากิ ชิกิบุ นักเขียนนวนิยาย กวี และนางกำนัลในราชสำนัก คำอุปมาอุปไมยตามฤดูกาลถูกนำมาใช้ตลอด ตัวอย่างหนึ่งที่สะเทือนใจเป็นพิเศษทำให้นึกถึงความเจ็บปวดจากความรักที่สูญเสียไป: “โลกนี้ไม่รู้ แต่คุณ ฤดูใบไม้ร่วง ฉันสารภาพ ลมของคุณในตอนกลางคืนแทงลึกเข้าไปในหัวใจของฉัน”
นิทานยังกล่าวถึงของขวัญของญี่ปุ่นสำหรับการจัดสวนในสถานที่ขนาดใหญ่และขนาดเล็ก สวนภายในแบบโบราณยังคงนำธรรมชาติเข้ามาในบ้าน สถาปนิกร่วมสมัยชาวญี่ปุ่น เช่น Kengo Kuma, Toyo Ito, Shigeru Ban, Tadao Ando และ Sou Fujimoto เป็นที่รู้จักกันดีในการผสมผสานธรรมชาติเข้ากับการปฏิบัติของพวกเขา การจับสาระสำคัญของความงามของธรรมชาติมีให้เห็นในรูปแบบต่างๆ เช่น สวนขนาดเล็ก (ฮาโคนิวะ) ต้นไม้จิ๋ว (บอนไซ) การจัดดอกไม้ (อิเคบานะ) พิธีชงชา (ชาโนะยุ) บทกวีสั้นๆ ที่เรียกว่าไฮกุ และแน่นอนว่าศิลปะการทำอาหาร
ญี่ปุ่นกับธรรมชาติความงาม แนวคิดการอยู่ร่วมกับธรรมชาติของญี่ปุ่นได้นำไปสู่ศาสนาชินโตซึ่งเป็นศาสนาพื้นเมืองของญี่ปุ่น ขึ้นอยู่กับการบูชาธรรมชาติ
มันได้พัฒนาผ่านความเชื่อเกี่ยวกับวิญญาณว่าทุกองค์ประกอบของธรรมชาติเป็นพระเจ้า ภูเขา รูปทรงหินที่โอ่อ่า ป่าโบราณ (หรือต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์) และ “พลังชีวิต” (แก่นแท้ของสิ่งศักดิ์สิทธิ์) เป็นวัตถุบูชาหลักสี่ประการดั้งเดิมในศาสนาโบราณนี้ ศาลเจ้าชินโตเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์สำหรับการสวดมนต์ เป็นที่สถิตของเทพเจ้า (คามิ) และใช้ในงานเฉลิมฉลองต่างๆ เช่น งานแต่งงาน งานเด็ก และเทศกาลต่างๆ เทศกาลญี่ปุ่น (มัตสึริ)
หลายเทศกาลมีรากฐานมาจากความเชื่อของศาสนาชินโต โดยถือว่าเทพเจ้าและวิญญาณเป็นแขกผู้มีเกียรติในงาน เทศกาลปลูกข้าวซึ่งจัดขึ้นในเดือนมิถุนายนระหว่างฤดูฝนเกี่ยวข้องกับการอธิษฐานเพื่อการเก็บเกี่ยวที่ดี หญิงสาวที่สวมชุดกิโมโนผูกแขนด้วยผ้าคาดเอวสีแดง กำลังปลูกข้าว ในขณะที่นักดนตรีกำลังแสดงกลอง ขลุ่ย และระฆังอยู่ใกล้ๆ การเต้นรำแบบดั้งเดิมที่เกี่ยวข้องกับเทศกาลดังกล่าวค่อย ๆ พัฒนาเป็นส่วนหนึ่งของโรงละครโน
ในฤดูใบไม้ร่วง จะมีการจัดเทศกาลเก็บเกี่ยว และจะมีการถวายผลไม้แรกของนาข้าวแด่เทพเจ้า ในหลายสถานที่จะมีการแห่เกี้ยวที่ถือเทพเจ้าที่เป็นสัญลักษณ์ไปตามท้องถนน ที่พระราชวังอิมพีเรียลในวันที่ 23 พฤศจิกายนซึ่งเป็นวันหยุดประจำชาติ จักรพรรดิจะถวายธัญพืชและผลิตผลใหม่ด้วยการปรับเปลี่ยนพิเศษ ในเมืองและหมู่บ้านชนบท
เทศกาลและพิธีกรรมตามประเพณียังคงเป็นส่วนสำคัญของชุมชนเกษตรกรรม และจากภูมิประเทศในชนบทนี้เองที่ทำให้คำว่า satoyama ถือกำเนิดขึ้น ขณะนี้มีความหมายเหมือนกันกับความคิดริเริ่มด้านความยั่งยืนของอาหารระหว่างประเทศ โดยอิงจากแนวทางการทำฟาร์มของชุมชนชาวญี่ปุ่นที่อยู่ร่วมกับธรรมชาติ
สนับสนุนเนื้อหาโดย ufabet เว็บตรง
